Uzak… İçimdeki tüm yollar…
I. Balad: Yokluk
Sokak: aslında hiç benzememişti sana. Aslında yoktun. Aslında yitik bir cenindim rahminde. Öldüğüm gün, doğdum: Ey aşk: beni al ve soyutla kendinden. Dinsin öfkelerim, sevinçlerim, umutlarım ve umutsuzluklarım… Beyoğlu'nda bir barda rastladım hayaline. İçim senden eski bir parçayla ıslandı. Dudaklarımda votka limon… Sonra sokak olmak istedim. Sokak olup, sana dokunmak istedim. Ey aşk: beni al ve kendine benzet. Sarhoş, serkeş, dudakları ısırılmış bir çocuk suretine bürünsün benliğim. Yoksun sen. Hiç olmadın. Bu sancı, senin bilmediğin bir diyarda yoksuldu kendine. Kırık bir çatıda anarşist mermisi gibi çarptı suratıma. Yoktun. Hiç Olmadın…
Esaretin, büyür göz çukurlarımda… Islanırım sende.
Hiçbir gece benzememişti sana.
Dokunduğun,
Sustuğun,
Haykırdığın hiçbir öykü anlatamamıştı seni… Sokaklarıma…
Ey dallarımda yoksul olan,
Ey İçimde büyüttüğüm uzaklık,
Sana benzeyen bir çıldırma anı düşlerim.
Sana benzeyen bir dokunuştur üzerimdeki yağmur.
Çürümüş bir sokağım kollarında.
Zehirler akıtırım içime… Paket paket tüketirim kendimi.
Ağır aksak solarım sende.
Bu düş,
Bu kendinden habersiz düş benimdir bilesin.
Bir yitik ülkedir bakışların… Uzaklarım kadar sevdim ben seni unutma…
Kaç kez öldüm ve kaç kez geçtim kendimden toza toprağa bürünmüş dudaklarımla.
Çaldım seni kendimden… Çaldım ve çıldırdım.
Ey düşerimin kaçkını yoksul…
Unutulmamış bir siyahtır gözlerin…
Sustum ve terk ettim kendimi…


Islak duvarlarına ve soluk resimlerine dokundum. Korkularıma yenildiğim an, kaçmak o kadar kolaydı ki sevgili.
Ben, bütün tutsaklıklardan korkarım. Ucube bir serzenişim sana, aldırma. Hadi, demle çayını ve uzat ayaklarını. Aldırma, geçmiş, soğuk bir yansımadır yüzümde. Duyma, ben kendi sesime bile yabancıyım. Döndüm savaşlarımdan. Sakat kaldı bir yanım. Beyaz bir sarhoşum. Elsiz, Dilsiz, sözcükleri tükenmiş bir sarhoş... Bütün izbe köşelerde, bütün o hayasız yansımalarında yaşamın, yokum… Hiç olmadım…

İçre bir belirsizlikten yırtım seni…
Kendime kaçışlarımın aynasıydın.
Bilmezsin, nasıl acıtır benliğimi kar boran yollarda seni eskitmek
Dokunduğum bütün sesler yitip gidecek belki.
Belki sana benzeyeceğim bilmediğim bir diyarda 'Kırmızı…'
Belki de tüketeceğim kendimi sende…
Onurlu bir savaştır sana çığlık sözcüklerim.
Sustum ve kaçtım kendimden.
Sustum ve Çığlık oldum…
___________________________________

II. Balad
Ölü şehrin çocukları
Önünden geçtiğim, kendimi yitirdiğim bu bahçe… Bu sessiz sayrılar… Bedenimde gizlenmiş esrar resimleri… Ey kahverengi yüzlü çocuk: Hangi dilsizin sesinden çoğaldın söyle. Ki yitirilmiş bir aşkın bütün imgelerini buldum ben sende. Bütün oyunlarım ve hatta bütün uykularım seninle örtülmüştü: Uykuları öpülesi bir geçmiştim, bilmezsin. Sonu olmayacak bu geçmişin dinle… Kadıköy'den Mamak'a Uzanan bir öyküdür yaşamım…
Uzun, yassı bir ağaç gölgesinde ruhun… Bakmaya bile cesaret edemediğim bir bahçenin neşesiydin… Seni aldım ve Diyarbakır'da bir sır kasabasında bıraktım. Şimdi, Ölü şehrin çocuklarıyla eş bir yaşamın satırlarındayız. Hiç görmediğim, sesini hiç duymadığım, arkamdan yakılan Kürtçe ağıtlara rağmen bağrından koparılıp alındığım anneme ve sanadır sözcüklerim: Ey evlatlık… Şimdi özündesin. Hayalinle birlikte düş yollara…
Bu şehir, imgeler yığınıdır sana benzemez.
Yorgun, örselenmiş ve susmuş bir ayrıntıdır sendeki
anlamım bilirim.
Bilirim, yokluktan türedim.
Sen sustukça, büyüdü içimdeki savaş: yenildim…